Kwiatek do kożucha

O sobie:
Dziennikarz i publicysta magazynów VIP Biznes&Styl i Trendy, Podkarpackie. Współpracuje także z dwumiesięcznikiem "La Salette Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej", portalem wPolityce.pl, w ub. roku można było znaleźć jego teksty w tygodniku "Uważam Rze", a obecnie w tygodniuku "wSieci". Autor kilku książek, które - jak zuchwale zakłada - przeczytała nie tylko rodzina. Wiek średni, waga ciężka (lub superciężka, gdy sobie pofolguje ze słodkościami). Ekonomista oraz - podyplomowy - teolog rodziny i dziennikarz (żartuje, że ten pierwszy dyplom przydaje mu się najrzadziej). Mąż, ojciec dwóch córek i (jednokrotny) dziadek. Pasjonat najnowszej historii politycznej Polski. Fan muzyki - od jazzu poprzez klasykę rocka i rock progresywny (z jedną "miłością" całkowicie nieuleczalną: SBB) po "krainę łagodności". Uwielbia turystykę - zarówno poznawanie nowych miejsc, jak i powroty do rodzinnych "korzeni" (Poznań, podpoznańska Opalenica, Zakopane, Sandomierz).

O blogu:
Blog o wszystkim, co mnie inspiruje: polityka (także ta regionalna), muzyka, przemiany cywilizacyjne i ich wpływ na rodzinę, kulturę, religię itd. Będę się starał w tym pisaniu trzymać dwóch rzeczy. Po pierwsze, inspiracją do każdego wpisu będzie jakieś wydarzenie bieżące (w głównej mierze lokalne), nie będzie tematów ?z sufitu?. Po drugie, chciałbym podawać treści na blogu odważnie, ale i rozważnie, pochylając się nad ? czasami trudnymi ? sprawami, nad człowiekiem, z troską i serdecznym ciepłem oraz - jeżeli tylko się da, choć zdaję sobie sprawę, że nie zawsze będzie to możliwe ? z przymrużeniem oka i humorem.

Tu polewy Stuhra i rechot komediantów

A A A

Dodano: 10-03-2016

Komentarze (1)

Twitter

Mail

Podziel się

Dobrego aktora, Macieja Stuhra, zakontraktowano do prowadzenia gali, na której wręczano „Orły” – nagrody polskiego przemysłu filmowego. Stuhr postanowił uraczyć aktorską publiczność „tu polewami”, czyli żartami z katastrofy smoleńskiej, Żołnierzy Niezłomnych i wypadku bmw prezydenta Dudy, pokazując, że w tej akurat roli nie jest orłem, a raczej nielotem.

Słusznie Krzysztof Ziemiec na swoim facebookowym profilu przywołuje w tym kontekście scenę z serialu „Dom”, gdzie w lokalu z dancingiem jeden z gości przypomniał „wesolutkiej” Basi Lawinównie, że do „Czerwonych maków na Monte Cassino” się nie tańczy. A nie tańczy się dlatego, że to pieśń o tragicznej, a zarazem bohaterskiej śmierci polskich żołnierzy. To przypomnienie to cenny głos w dyskusji na temat takich kwestii, jak poczucie humoru, dobry smak i tematy tabu.

Ma rację Marcin Niewalda, gdy – także na Facebooku - pisze, że wystarczyłoby, aby Stuhr powiedział "sorry, trochę przegiąłem". Tak, ale najpierw musiałby tego chcieć. Aktor jednak, sądząc z jego kolejnych wpisów, nie uważa, by „przegiął”, więc dlaczego miałby kogokolwiek przepraszać? Dość wycierania sobie gęb Smoleńskiem i Wyklętymi przez tych, którzy chcą zbić na tym polityczny kapitał! Śmiechem ich weźmiemy, śmiechem! Pogardą ich weźmiemy, bo wszystko, co stamtąd – nawet śmierć – zasługuje na pogardę.

Inny obraz, który przychodzi mi do głowy w kontekście „tu polewów” Stuhra, to scena puszczania bąków w „elitarnym” salonie. Dawniej „bąkopuszczacz” wiedział, iż takie zachowanie nie przystoi w towarzystwie, ba! nie przystoi w ogóle… i grzecznie za nie przepraszał. Dziś udają - on sam i owo towarzystwo - że to nie smród, tylko zapach fiołków. Wszyscy mają przy tym niezłą bekę, a nawet domagają się od „bąkopuszczacza”, by… ponowił wysiłek zatrucia powietrza w salonie, bo to takie… śmieszne.

W dzisiejszej Polsce coraz mniej rozumiemy – także tzw. elity – że w naszym kręgu kulturowym są rzeczy, których robić po prostu nie wypada. Np. nie robi się beki ze zmarłych, zwłaszcza tragicznie, lub bestialsko zamordowanych z rozkazu totalitarnej władzy. Zawsze mi się wydawało, że to zasada elementarna, ponadczasowa i ponadpolityczna. I że to nie kwestia poglądów politycznych, tylko poczucia przyzwoitości i zwykłej kindersztuby. Wychodzi na to, że byłem w błędzie...

Reklama

Żeby była jasność: wkurzają mnie także próby odpłacenia Stuhrowi pięknym za nadobne i memy naigrawające się z choroby nowotworowej jego ojca. Szanowni autorzy tej „tfu, twórczości”: tego też się robić nie powinno. Nie zniżajcie się do poziomu aktora-nielota.

Równie żenująca jak „tu polewy” Stuhra, była reakcja aktorów, w tym wybitnych, siedzących na widowni. Beka, ubaw, rechot…. Buahaha, ale śmieszne! Autorytety czy zwykli komedianci, których współczesna pop-kultura niezasłużenie wywindowała na piedestał, oddając im „rząd dusz”.

Co „tu polewy” Stuhra i twarz rechoczącej z nich w głos świetnej polskiej aktorki mówią o Polsce AD 2016?