Preteksty Literackie

O sobie: Po wielu latach pracy jako lektorka języka angielskiego oraz DOS (director of studies) własnej szkoły językowej, postanowiłam skupić się na czymś co, na ogół, bywa mało intratne, a konkretnie na literaturze. Czytam, piszę, publikuję w periodykach literackich w Polsce, USA, na Bałkanach, wydaję książki poetyckie (do tej pory 7), tłumaczę poezję Emily Dickinson (zuchwale aspirując do kanoniczności przekładu), wyjeżdżam na festiwale literackie oraz do domów pracy twórczej (Szwajcaria, Hiszpania); wciąż uczę oraz uczę się języków. O blogu: Będą to moje noty i wtręty kuLturalne i kuRturalne, głównie literackie, a nawet poetyckie. Nie mam doświadczenia w pisaniu blogów. Przeczuwam, że w sensie "gatunku literackiego" najbliżej mu do sylwy ponowoczesnej, czyli postmodernistycznej (sylwa: dzieło nierespektujące jednorodności gatunkowej, głównie poetyka kolażu; negatywne odwoływanie się do zastanych wzorców; heterogeniczność gatunkowa; sygnalizowany przez autora zamysł zburzenia wewnętrznej spójności utworu). O! W miarę doświadczenia, moja informacja o blogu (a może i o sobie) będzie ewoluować; zmieniać się na lepsze lub gorsze, w zależności od tego, kto i jak życzliwy czyta.

Na ostatnie TCHNIENIE starego roku 2012

A A A

Dodano: 28-12-2012

Komentarze (0)

Twitter

Mail

Podziel się

Na ostatnie TCHNIENIE starego roku 2012

"Tchnienie" Anety Adamskiej to ciąg dalszy jej sagi rodzinnej. JEJ autorstwa oraz JEJ własnej rodziny. "Obietnica" jest historią matki. W "Opowieści", scenarzystka i reżyserka, jak i twórczyni Teatru "Przedmieście" w jednej osobie, idzie śladami własnych dziadków i babek. Ma się nieodparte wrażenie, że również ostatnia sztuka "Tchnienie", jest metaforą życia, bólu i śmierci własnej babki, którą Adamska przełożyła na historię teatralną i w której sama zagrała. A zrobiła to znakomicie i jak zwykle przejmująco, prawdziwie, za pomocą syntetycznych obrazów, symboli (zwykle są to przedmioty codziennego użytku, codzienne słowa), własnej poetyki, która przemawia (ośmieliłabym się zaryzykować twierdzenie) do prawie każdego widza.

Teatr "Przedmieście" wzrusza statystycznego Kowalskiego na poziomie zwykłej, ludzkiej, naturalistycznej historii, ale także frapuje koneserów artystycznej formy swoją oryginalnością, prostotą środków wyrazu, artyzmem gry aktorskiej i uniwersalnością przesłania. Jeśli ktoś szuka we współczesnym teatrze formalnych "fajerwerków", szokujących scen w stylu Sarah Kane, hunwejbinizmu wyobraźni, postmodernizmu lub post-postmodernizmu, może być rozczarowany. Teatr Adamskiej jest wpisany w światowe dziedzictwo teatru oraz literatury i nie próbuje otwierać otwartych drzwi. Nie kieruje się modami, trendami i tak zwanym komercyjnym zapotrzebowaniem kulturalnych mas. Lubi kameralne sale i klimaty. Tam żyje najpełniej i najbardziej niezależnie. Można śmiało napisać, że "Przedmieście" to suwerenne teatralne istnienie, osobny byt nie tylko w rzeszowskim i polskim Teatrze.

Reklama

Z informacji internetowej:

„Tchnienie” to kameralna opowieść o miłości, śmierci i cierpieniu. Życie bohaterów toczy się tu na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i wspomnienia. Na plan pierwszy wyłania się pojedynczy człowiek postawiony sam na sam w obliczu śmierci. W tej autorskiej sztuce każdy znajdzie odbicie swoich najgłębszych tęsknot, pragnień i lęków, swojej wrażliwości i siły. Te filozoficzne rozważania, które odbywają się poprzez dialog aktorów z publicznością zmierzają do postawienia ważnego pytania: czy miłość może nas uwolnić od strachu śmierci?

Scenariusz i reżyseria: Aneta Adamska
Występują: Aneta Adamska, Maciej Szukała

Rezerwacje: 667714730, bilet: 20 zł
Premiera: 4 XI 2012, Teatr Przedmieście

Spektakl dofinansowany z budżetu Gminy Miasto Rzeszów

Recenzja spektaklu: pisze Magdalena Mach z Gazety Wyborczej (Rzeszów)
http://rzeszow.gazeta.pl/rzeszow/1,34962,12800264,_Tchnienie__rzeszowskiego_teatru_na__Zrodlach_pamieci_.html

http://www.teatrprzedmiescie.pl/