Alina Bosak
Dodano: 07-05-2018
Fot. Maciej Mikulski
Co bliskiego współczesnym przynieść może napisany 60 lat temu dramat „Miłość i gniew”? To manifest przeciwko konformistycznemu, pełnemu schematów społeczeństwu, w którym nie ma miejsca na indywidualizm. Dziś przecież wydaje się on mieć całkiem dobrze - w dobie personalizowanych butów i bezwstydnej emanacji ego w Internecie. Ale być może właśnie to staje się niszczycielską siłą i przeszkadza spełnić marzenia o wielkiej miłości. Ta z reguły wymaga kompromisów, dawania drugiej stronie czegoś więcej niż tylko gniewu spowodowanego szarą codziennością. To jedna z wielu refleksji, jakie nasuwają się po obejrzeniu spektaklu w reżyserii Jana Nowary.
Spektakl wg sztuki brytyjskiego pisarza Johna Osborne’a, który pod koniec kwietnia wzbogacił repertuar Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, to sztuka wielowymiarowa i gęsta od emocji. Bliska temu, co już Jan Nowara zrealizował w teatrze wcześniej. Jego poprzedni spektakl „Szklana menażeria” również traktował o niezgodzie jednostki na codzienną szarzyznę, pospolitość i bezsensowną powtarzalność dni, która przypomina raczej bycie ku śmierci niż świadome i twórcze życie. Ta myśl jest również pierwszą, jaka pojawia się podczas sztuki „Miłość i gniew”.
Mamy więc weekendowy poranek w mieszkaniu trojga młodych ludzi - małżeństwa Alison i Jimmy’ego Porterów oraz ich przyjaciela Cliffa Lewisa. Panowie czytają gazety. Alison prasuje. Pospolitość sytuacji denerwuje Jimmy’ego, stara się wprowadzić do zwyczajnego poranka więcej emocji. Dokucza Alison, próbuje wyprowadzić z równowagi Cliffa. Nie jest miły. Chce wzbudzić ich gniew. Podobny do tego, który sam odczuwa, znudzony codzienną pracą w sklepiku ze słodyczami i gnany wiecznym nienasyceniem. Nie potrafi go zaspokoić mimo, że jest z kobietą, którą zdaje się kochać absolutnie. Z jednej strony tęskni za prostym i głębokim uczuciem, z drugiej - robi wszystko, aby relacje z Alison skomplikować. Może dlatego, że nieskomplikowane miłości trafiają się tylko w bajkach, gdzie Niedźwiedzie i Wiewiórki mogą wieść wspólnie szczęśliwe życie. Alison i Jimmy takie maskotki mają w swoim mieszkaniu. Czasem nawet udają, że są jak bajkowe zwierzątka. Ale kiedy przestają nimi być - skaczą sobie do gardeł. Nie trzeba do tego rękoczynów. Same słowa są znakomitym narzędziem do zadania nieuleczalnych ran. Całkowite zaufanie jest zatem niemożliwe. To nie może się skończyć szczęśliwie.
W trudne relacje dwojga wplątani są również - wspomniany już Cliff Lewis i Helena Charles, przyjaciółka Alison. Jimmy ich również fascynuje. Skłania do wychodzenia z ram społecznych schematów, ale przez to wcale nie ułatwia osiągnięcia prawdziwego zadowolenia. Widz spektaklu także postacią Jimmy’ego pozostaje zaintrygowany. Nawet, jeśli trudno mu go polubić, wraz z rozwijającą się akcją coraz lepiej rozumie jego motywacje. Nieustannie prasująca koszule Alison, a potem wchodząca w te same buty Helena, stają się z każdą chwilą spektaklu coraz bardziej irytujące. Mechaniczne prasowanie jest jak metafora nudnej codzienności. Taka poszukującej, twórczej jednostce z pewnością nie da satysfakcji.
Tworząc obsadę spektaklu Jan Nowara, postanowił zderzyć ze sobą osobowości aktorów, którzy wcześniej nie mieli okazji ze sobą pracować. Na scenie więc pojawiają się gościnnie Karol Kadłubiec (Jimmy) i Monika Kulczyk (Alison). Ekspresyjna gra tego pierwszego dobrze oddaje buntowniczą naturę głównego bohatera. Z kolei Monika Kluczyk zda się trzymać emocje w ryzach, ale tak, by widz dostrzegł wewnętrzne rozedrganie Alison, to jej stąpanie po cienkiej linie, które w każdej chwili może skończyć się upadkiem w przepaść. Wesołkowata i pusta wydaje się przy niej Helena grana przez Paulinę Komedę (również gościnnie). Najwięcej sympatii budzą na scenie aktorzy z rzeszowskiej ekipy - na stałe związani z „Siemaszką” - Michał Chołka jako Cliff i Józef Hamkało - Pułkownik Redfern, ojciec Alison. Ich bohaterowie mają w sobie najwięcej ciepła, rezerwy do siebie i życiowej mądrości, co obaj panowie świetnie zagrali. Ich sceniczne doświadczenie dobrze pasowało do młodzieńczej świeżości Karola Kadłubca i Moniki Kulczyk.
Grę emocji między aktorami widz obserwuje z bliska. I widownia, i scenografia zaprojektowana przez Magdalenę Gajewską, umiejscowione zostały w przestrzeni Dużej Sceny. Publiczność jest tuż obok zarysowanych ram domu, w jakimś sensie uniwersalnego. Jednego z tysięcy, gdzieś na świecie, może całkiem blisko. Słychać w nim nie tylko rozmowę, ale również jazz. Stare dobre klasyki. Muzyka z pewnością jest mocną stroną tego przedstawienia. Podobnie udana jak ta, którą Jan Nowara wybrał do „Szklanej menażerii”. Powtarza się także współpraca z Tomaszem Dajewskim - tworzącym plastykę ruchu scenicznego. Dzięki niemu w „Miłości i gniewie” jest wiele scen, gdzie każdy gest staje się adekwatnym dopełnieniem dramatycznego dialogu i pomaga budować napięcie. Warto i na to zwrócić uwagę podczas oglądania tego niełatwego wcale spektaklu.
KOMENTARZE
Teatr Siemaszkowej zamyka sezon premierą w trasie podziemnej
Może to jeszcze nie wielki powrót...
Lady Pank, Republika oraz Doda - jak teatr szuka duszy i schodzi do piekła
"Ja ci to mówię...
"Szklana menażeria" w Siemaszkowej - uciec dalej niż na księżyc
W nietypowej scenicznej...
Henryk Waniek i dziedzictwo śląskie w Muzeum Okręgowym
Na wskroś śląski artysta - malarz i pisarz, Henryk Waniek będzie gościem Pretekstów Kulturalnych w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa, które już w sobotę, 16 września w Muzeum...
Sylwester z artystą, harleyowcem i gospodarzami z Maciejewki
Niekoniecznie tęsknią za wielkimi balami. - Kiedy na co dzień dużo się dzieje i dokoła jest tłum ludzi, chętnie wita się Nowy Rok w gronie tylko najbliższych przyjaciół...
Polonusi w tańcach narodowych z czterech stron świata
W Rzeszowie trwa XVIII Światowy Festiwal...
Tradycja Matki Boski Zielnej
Z Jolantą Dragan, kustoszem Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej, rozmawia Angelika Fila
Legendarny warsztat rzeźbiarski rodziny Dąbrowskich z Żołyni
Wśród niskich domków Rynku w Żołyni wyróżnia się piętrowa mieszczańska kamienica. Przez lata zamieszkana przez jedną osobę, później tylko okazyjnie odwiedzana...
Wystawa "Cały ja" w Jarosławiu - malarskie wspomnienia Wacława Kochanowicza
Wacław Kochanowicz przenosi na płótno wspomnienia z dzieciństwa. Są to nie tylko sceny rodzajowe czy pejzaże, ale przede wszystkim konie, które...
"Koncert nocy letniej" z gwiazdami podkarpackiej sceny muzycznej
"Koncert nocy letniej", który odbędzie się 30 sierpnia w Rudnej Małej koło Rzeszowa to zakończenie wakacji w iście szekspirowskim stylu. Pod osłoną nocy, w ogrodach...
W piątek urodzinowy koncert dla Stańki. W Rzeszowie zagrają gwiazdy jazzu
11 lipca skończyłby 77 lat. Magazyn New York Times pisał o nim: "Jeden z najbardziej oryginalnych i twórczych trębaczy jazzowych na świecie". Tomasz...
Polonusi z całego świata zjadą w lipcu do Rzeszowa
W drugiej połowie lipca Rzeszów stanie się gospodarzem XVIII Światowego Festiwalu Polonijnych Zespołów Folklorystycznych. Przyjadą 33 zespoły z 11 krajów – w sumie blisko tysiąc osób...
Rusza kino plenerowe w Ogrodach Bernardyńskich
Tegoroczne Wakacyjne Kino Plenerowe w rzeszowskich Ogrodach Bernardyńskich zainauguruje "Zimna Wojna" w reżyserii Pawła Pawlikowskiego. To jeden z 10 seansów filmowych, które będą wyświetlane w każdą...
Arka Noego na Dniach Jakubowych w Nowosielcach
Rajdy konne i rowerowe, konkursy kuchni regionalnej, warsztaty garncarskie oraz… koncert Arki Noego. To wszystko już w najbliższy weekend w Nowosielcach koło Przeworska na III Euroregionalnych Dniach Jakubowych...
Muzyczna interpretacja wierszy Szubera. Tryptyk z poezją mistrza z Sanoka
Takiej płyty na rynku jeszcze nie było – 18 wierszy Janusza Szubera zinterpretowanych muzycznie. Poeta sam wybrał i przeczytał najważniejsze dla niego...
![Festiwal Filmów Karpackich od piątku [ZWIASTUN i PROGRAM]](/imgcms.php?file=_foty_news/46911_wataha.jpg&w=255&h=142)
